Over moeheid, menselijkheid en de moed om het niet te weten
Lang heb ik getwijfeld of ik dit wilde delen.
Niet omdat ik bang ben om me kwetsbaar te tonen,
maar omdat ik voelde hoe precair het is om woorden te vinden voor iets wat zo doorleefd is.
Soms zijn de zinnen er gewoon niet
of klinken ze te glad, te af, te precies.
Ik heb deze tekst herschreven, ontelbare keren.
Telkens dacht ik: nu klopt het.
En dan las ik hem terug, en voelde ik: nee, dit ben ik niet meer.
Er zit iets geks in schrijven over iets dat nog steeds beweegt.
Over een lichaam dat je dagelijks opnieuw leert verstaan.
Over vermoeidheid, of misschien beter gezegd: over het leven met een ander ritme dan de wereld van je vraagt.
Mijn zoektocht
Een groot deel van mijn leven heb ik gezocht naar een verklaring voor mijn moeheid.
Naar iets dat het kon verklaren, duiden, oplossen.
Geen arts kon het vinden, geen methode loste het op.
Was het hooggevoeligheid?
Een trage schildklier?
Chronische vermoeidheid?
Of gewoon het gevolg van te lang te veel willen, te vaak te weinig luisteren?
Ik kreeg nooit een duidelijk antwoord.
En juist dat was misschien wel het moeilijkste:
het gevoel dat er íets was, zonder dat iemand kon zeggen wat.
Dus ging ik zoeken.
Ik probeerde alles wat ook maar een puzzelstukje leek te zijn:
spirulina, magnesium, ademwerk, koude douches, traumaheling, zenuwstelselregulatie, retraites, taoïstische training, wetenschap en spiritualiteit.
En eerlijk: elk van die dingen bracht iets.
Niet “de oplossing”, maar beweging.
Een stukje inzicht.
Een stukje verzachting.
Een stukje van mezelf dat weer licht kreeg.
Wat woorden doen
Ik heb lang geworsteld met de vraag of ik mezelf “chronisch vermoeid” mocht noemen.
Dat label voelde tegelijk waar en niet waar.
Waar, omdat mijn energie nooit vanzelfsprekend is.
Niet waar, omdat het me vastzette in iets dat niet het hele verhaal vertelt.
Soms denk ik: ik bén niet vermoeid, ik leef gewoon met een gevoelig systeem.
Een systeem dat sneller volloopt, trager herstelt, en dat me voortdurend uitnodigt tot afstemmen.
Maar zodra ik het anders noem, lijkt het alsof ik iets wil verdoezelen.
Alsof ik me wil onderscheiden van de mensen die écht ziek zijn,
of juist wil bewijzen dat ik “beter” ben geworden.
Dat is precies de spagaat van dit onderwerp:
Hoe praat je eerlijk over iets dat niet eenduidig is?
Hoe blijf je trouw aan je ervaring zonder dat het een identiteit wordt?
Het schrijven zelf
Er zit iets helends in het schrijven van deze tekst.
Elke keer dat ik haar aanraakte, kwam ik mezelf tegen.
De perfectionist, die wil dat het klopt.
De twijfelaar, die bang is om verkeerd begrepen te worden.
De leraar, die denkt dat ze kracht moet uitstralen.
En het kind, dat gewoon moe is, en wil dat iemand zegt: het is goed zoals het is.
Ik dacht dat ik als Qigong-leraar altijd vitaal moest zijn.
Dat ik alleen geloofwaardig was als ik sterk en energiek was.
Maar ik ben mens.
En juist dat maakt mijn werk écht.
Van bewijsdrang naar betekenis
Ik heb geleerd dat mijn waarde niet zit in wat ik kan dragen,
maar in hoe eerlijk ik durf te zijn over wat ik níet kan.
Lang heb ik geprobeerd te voldoen aan het bepaalde beelden.
Ik wilde sterk zijn, inspirerend, licht.
Maar dat was niet altijd waar.
Soms ben ik gewoon moe.
Soms is de wereld te luid.
Soms val ik een dag stil omdat mijn systeem dat vraagt.
Langzaam verschoof mijn ambitie van iets willen bewijzen (bewijsdrang)
naar iets willen betekenen.
Ik mocht ophouden met iets te moeten verbeteren om waardevol te zijn.
Mijn leven is veel minder een strijd tegen mijn grenzen,
maar een samenwerking met ze.
Daarin is iets zachts ontstaan.
Niet het soort rust dat alles oplost,
maar het soort rust dat zegt: je mag hier zijn, precies zoals je bent.
De storm van stemmen
Ik weet hoe het voelt om overspoeld te worden door goedbedoelde adviezen.
Door mensen die zeggen dat ze weten wat goed voor je is.
Dat ze de sleutel hebben tot je herstel, je energie, je oude zelf.
Dat is geen zacht gefluister.
Het is een storm van stemmen.
En ik ben daar zelf ook in meegegaan, met open hart, hoopvol, soms wanhopig.
Misschien is dat ook waarom ik nu zo voorzichtig ben geworden
met hoe ik mijn eigen waarheid, over mijn pad deel.
Ik weet hoe kwetsbaar je bent als je zoekt naar verlichting.
Hoe groot de verleiding is om te geloven dat iemand anders het beter weet.
En hoe snel je jezelf verliest in de zoektocht naar beter worden.
Daarom zal ik nooit zeggen dat Taoïstische training dé weg is.
Het is mijn weg.
En hij werkt, omdat hij mij leert luisteren.
De weg van de Tao
Wat het taoïsme me heeft geleerd,
is dat herstel niet gaat over beter worden.
Het gaat over luisteren.
Over ruimte maken voor wat er leeft,
ook als dat ongemakkelijk is.
Over vertrouwen dat je lichaam niet kapot is, maar wijs.
Dat je zelf aan het roer mag staan,
en dat je lichaam een oneindige intelligentie in zich draagt —
ook al is de boodschap of het signaal niet altijd fijn.
In mijn geval klopte het altijd.
Door die beoefening bouw ik veerkracht op.
Niet de soort veerkracht die alles kan dragen,
maar de soort die me laat meebewegen met wat er komt.
Ik leer het hele spectrum van het leven te voelen en te belichamen:
zo voelt jaloezie,
zo voelt woede,
zo voelt angst,
zo voelt schaamte.
En terwijl ik dat voel,
is er óók dat stille weten:
dat er in de kern iets in mij onaangetast is gebleven.
Een deel dat heel is, ondanks alles.
En dat de weg daarheen, hoe hobbelig ook,
steeds beter begaanbaar wordt.
Nu, vijftig jaar en vele omwegen later,
ben ik niet genezen,
maar ik ben wel beter in staat om mezelf te dragen zoals ik ben.
Dat is wat ik train, en wat ik anderen leer:
niet het vermijden van moeheid,
maar het leren dansen met je eigen ritme.
De ene dag in beweging, de andere in verstilling.
De ene vol, de andere leeg.
Yin en yang.
Beide waar.
Van vechten naar vertrouwen
Ik ben niet genezen.
Ik ben veranderd.
Ik leef met grenzen.
Ik plan met witte ruimte.
Ik weet wanneer ik moet bijtanken.
En ja, er zijn nog steeds dagen dat ik op de bank lig
en weinig kan.
Maar ik hoef niet meer te vechten met wat er is.
Ik weet dat rust niet betekent dat ik opgeef,
maar dat ik me overgeef…aan het leven zelf.
Dat is de weg van de Tao.
De weg van vechten naar vertrouwen.
🕊️
Misschien is dit niet alleen mijn verhaal.
Misschien is het ook het jouwe
dat stille verlangen om niet langer te hoeven voldoen,
maar gewoon mens te mogen zijn.
Om te ontdekken dat juist in de barst,
in het onaffe, in het trage ritme,
iets openscheurt waar het leven zelf doorheen ademt.
Ik schrijf dit niet als leraar,
maar als mens die nog elke dag oefent in vertrouwen.
Soms met moed, soms met tegenzin.
Maar steeds weer met het besef:
ik hoef niet perfect te zijn om te zijn.
Veelgestelde vragen over taoïsme, belichaming en Qigong
Wat is het taoïsme?
Het taoïsme is een eeuwenoude Chinese levensfilosofie die uitgaat van natuurlijke balans.
Niet van streven of forceren, maar van meebewegen met wat er is.
Tao betekent letterlijk de weg.
Voor mij is dat de weg van overgave en vertrouwen: leven in overeenstemming met je eigen wilde, natuur, in plaats van tegen haar in. De taoïstische technieken waarmee ik werk, zijn sterk gericht op zelfgenezing en zelfontwikkeling. Jij staat dus aan het roer van jouw leven.
Wat bedoel je met belichaming?
Belichaming is het vermogen om te voelen wat er in je lichaam gebeurt — fysiek, emotioneel, mentaal en energetisch — zonder het te willen veranderen.
Het is aanwezig zijn, in plaats van jezelf van buitenaf te observeren.
Als je belichaamd bent, wordt je lichaam een kompas in plaats van een last.
Wat bedoel je met de weg van de Tao in het dagelijks leven?
Voor mij betekent het: niet harder je best doen, maar leren luisteren.
Rust nemen als je moe bent, bewegen als er energie is, en vertrouwen dat alles een ritme heeft.
De Tao is geen doel, maar een houding van meebewegen met het leven.
Helpt Qigong bij vermoeidheid of stress?
Qigong is een taoïstische bewegingsvorm waarin adem, aandacht en beweging samenkomen.
Het helpt spanning los te laten, je energie te reguleren en je zenuwstelsel tot rust te brengen.
Het is geen snelle oplossing, maar een manier om op een dieper niveau in balans te komen.
Wat als ik mezelf herken in jouw verhaal?
Dan nodig ik je uit om te beginnen met luisteren (niet naar mij 😉), maar naar je eigen lichaam.
Je kan klein beginnen: met je ademhaling vertragen, wat schudden of jezelf toestaan om te voelen wat er te voelen is.
In mijn lessen en online programma’s help ik je om die verbinding stap voor stap te versterken,
zodat je niet langer hoeft te vechten met wat er ís,
maar kunt leren vertrouwen op de wijsheid van je eigen lijf.
Je bent van harte welkom!
Check mijn online aanbod hier
Wil je meer weten over de achtergrond van het taoïsme? Kijk bijvoorbeeld eens op deze site
