Toen ik in de winter van 2001 op mijn 25ste een snowboard ongeluk kreeg had ik nooit kunnen voorstellen wat de impact zou zijn van deze val. Mijn herstel ging moeizaam en ging gepaard met een hoop frustratie. Ik was het jaar daarvoor met een stipendium voor bouwkunst naar Zürich vertrokken. Mijn cv opbouwen binnen de architectuur was mijn doel.
Door de val werd ik gedwongen afscheid te nemen van een wereld waar ik voor mijn gevoel net een teen in had gestoken.
In de zomer van 2001 ging ik naar een retraite; de krijgskunst in het dagelijks leven. Daar leerde ik voor het eerst daoïstische technieken. Het voelde als thuiskomen. In mijn lijf, met mijn omgeving. Alsof ik eindelijk op een pad stond wat ik intuïtief herkende.
De jaren daarna trainde ik bij verschillende leraren. Maar mijn training en Qigong integreren in mijn dagelijks leven lukte me niet.
In 2017 werd ik gecertificeerd als Healing Tao trainer. En hoewel ik met lovende woorden slaagde, durfde ik de stap naar leraarschap niet te zetten. Ik vond dat ik niet goed genoeg was, niet fit genoeg, niet slank genoeg, niet daoïstisch genoeg.
Daarnaast ging het met mijn bedrijf een kant op, waar ik zowel voldoening als erkenning van kreeg. Mijn beste jaren als interieurarchitect waren aangebroken en ik liet de Dao volledig los. Zo los dat ik er niet eens meer aan dacht. Alsof ik het volledig had uitgewist in mijn bewustzijn.
Totdat ik in midden 2021 onderuit ging. Het jaar daarvoor was fysiek al wat lastiger maar ik ken wel vaker periodes van meer of minder energie en uiteindelijk komt dat altijd wel weer goed. Maar dit was anders. Zowel fysiek als mentaal. Ik heb maanden op de bank gelegen. Me eindeloos verloren in Netflix series en ik voelde me afgesneden van alles wat me kon voeden.
Pas in april van 2022 lukte het me om het gevoel toe te laten. De diepe rouw, pijn en de frustratie als je lijf je voor je gevoel weer in de steek laat. Maar mijn lijf liet me niet in de steek, ik wilde niet luisteren naar wat mijn lijf me wilde vertellen.
Feel the feelings is iets wat ik zo vaak tegen mezelf heb gezegd. En dat is niet echt glamoureus. Dat is angstig, onzeker, spannend en eng. Ineens klikt er iets en begon ik weer te trainen.
Eerst een half uurtje per dag, maar wel vanuit mezelf en vanuit moeiteloosheid.
Ik ging mijn helende klanken weer doen. Ik ging echt luisteren naar mijn lichaam en andere keuzes maken qua voeding. Ik ging eten volgende de TCM (Traditional Chinese Medicine). En dingen vielen op hun plek en kwamen op mijn pad.
Ik koos voor een 7 daagse Qigong retraite bij Carsten Dohnke. Ik koos voor de Inner Fire Qigong opleiding van John Munro van Long White Cloud Qigong. Daarvoor moest ik 200 uur trainen. Dat betekende elke dag zelfstandig 1.5 uur Qigong trainen en 3 uur per week leren. Mijn vitaliteit en uithoudingsvermogen kwam in een stroomversnelling.
Ik schrijf dit eind 2022: Nu ik dagelijks train kan ik makkelijker mijn energie van sloom, moe en afgesneden, verschuiven naar meer levendigheid, warmte en verbinding. Ik slaap beter, ik ben afgevallen, ik heb meer energie, maar vooral heb ik weer levenslust.
Daarnaast ben ik me weer meer bewust van de cyclische processen. Van het ritme van het jaar en de seizoenen, het ritme van mijn eigen lichaam en mijn innerlijk landschap.
Mijn bevlogenheid over Qigong wil ik heel graag delen met mensen en ik hoop jou in een van mijn lessen te ontmoeten!
